Ομογενείς νέοι από ΗΠΑ και Καναδά μαθαίνουν ελληνικά στην Καλαμάτα – Το 17ο Θερινό Σχολείο κατέστη θεσμός

Με πυξίδα την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό, δεκαπέντε νέοι ομογενείς από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και άλλες χώρες συμμετέχουν στο 17ο Θερινό Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού που πραγματοποιείται στην Καλαμάτα. Πρόκειται για μία δράση που υλοποιείται στο πλαίσιο της συνεργασίας του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με την Παμμεσσηνιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά, με στόχο τη διατήρηση και ενίσχυση της ελληνικής γλωσσικής ταυτότητας στις νεότερες γενιές της διασποράς.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2008 και έκτοτε εξελίσσεται σε μια επιτυχημένη εκπαιδευτική πρωτοβουλία με έντονο εξωστρεφή χαρακτήρα. Όπως αναφέρει ο Κοσμήτορας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Γιώργος Ανδρειωμένος, η φιλοσοφία του θερινού σχολείου δεν περιορίζεται στη διδασκαλία της γλώσσας, αλλά επεκτείνεται στην ευρύτερη γνωριμία με την ελληνική ιστορία, τον πολιτισμό και την καθημερινότητα μέσα από εκπαιδευτικές εκδρομές και βιωματικές εμπειρίες.

Οι συμμετέχοντες, ηλικίας έως 24 ετών, μοιράζονται κοινό κίνητρο: την επιθυμία να γνωρίσουν βαθύτερα τη γλώσσα και τις ρίζες τους. Η Φωτεινή από το Μόντρεαλ, με καταγωγή από την Καλαμάτα και την Αρκαδία, θεωρεί πολύτιμο να έχει επαφή με την πολιτιστική της κληρονομιά. Ο Ιωσήφ από το Σικάγο επισημαίνει ότι στο σπίτι του δεν μιλούν ελληνικά, γεγονός που τον ώθησε να αναζητήσει τη μητρική του γλώσσα στην πατρίδα των προγόνων του.

Ο Κωνσταντίνος, μέλος του Συλλόγου “Υπερηφάνεια”, έχει συνδυάσει την ελληνομάθειά του με την αγάπη του για τον χορό, συμμετέχοντας σε ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Τα αδέλφια Ανδρέας και Αλέξανδρος, επίσης από το Μόντρεαλ, μεγαλώνουν σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, αλλά δηλώνουν περήφανοι που είναι Έλληνες. Ο Κώστας από τη Μόσχα χαρακτηρίζει τα ελληνικά ως τρίτη του γλώσσα και έχει αφιερώσει πολύ χρόνο για να τα μάθει σωστά, θεωρώντας αυτονόητο να γνωρίζει τη γλώσσα των γονιών του.

Το θερινό σχολείο αποτελεί μία έμπρακτη απόδειξη ότι η ελληνική γλώσσα και ταυτότητα επιβιώνουν και ενισχύονται μέσα από την αγάπη και το ενδιαφέρον των παιδιών της ομογένειας. Την ίδια στιγμή, αναδεικνύεται η οικουμενική διάσταση του ελληνισμού, που παραμένει ζωντανός πέρα από γεωγραφικά σύνορα, ακόμη κι όταν η γλώσσα υφίσταται φθορά στο εσωτερικό της χώρας.