Σε στεγαστική ασφυξία οδηγούνται τα ελληνικά νοικοκυριά – Η Μεσσηνία ανάμεσα στις περιοχές με τις μεγαλύτερες αυξήσεις
Ανεξέλεγκτη παραμένει η ανοδική πορεία των ενοικίων στη χώρα, με τη Μεσσηνία να καταγράφει μία από τις μεγαλύτερες αυξήσεις πανελλαδικά. Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, το β’ τρίμηνο του 2025 οι τιμές ενοικίασης ακινήτων στην περιοχή σημείωσαν άνοδο 6,4%, σε συνέχεια του «ράλι» που ξεκίνησε ήδη από το 2021. Ταυτόχρονα, οι τιμές αγοράς ακινήτων στη Μεσσηνία συγκαταλέγονται στις υψηλότερες της χώρας, γεγονός που επιτείνει το κόστος στέγασης και εντείνει την πίεση στα νοικοκυριά.
Η Ελλάδα καταγράφει τις χειρότερες επιδόσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ό,τι αφορά το κόστος στέγασης. Ένα στα τρία νοικοκυριά δαπανά πάνω από το 40% του εισοδήματός του για ενοίκιο, ενώ σχεδόν οι μισοί ενοικιαστές δυσκολεύονται να καλύψουν τα βασικά έξοδα στέγασης. Το πρόβλημα είναι εντονότερο για τους χαμηλόμισθους, καθώς περίπου το 90% αυτών δαπανά πάνω από το μισό του εισοδήματός του για ενοίκιο.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, η κυβερνητική πρόταση για επιστροφή ενοικίου 800 ευρώ ετησίως έχει προκαλέσει έντονη κριτική. Σύμφωνα με τη Νέα Αριστερά, η επιδότηση αυτή δεν ανακουφίζει ουσιαστικά τους ενοικιαστές, αλλά λειτουργεί ως έμμεση ενίσχυση της κερδοφορίας των ιδιοκτητών. Σε μια αγορά χωρίς καμία ρύθμιση, η επιδότηση απλώς ενσωματώνεται στις αυξημένες απαιτήσεις και τελικά μετακυλίεται στους ενοικιαστές, επιβαρύνοντάς τους ακόμη περισσότερο.
Παραδείγματα από άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, δείχνουν ότι τέτοιες πολιτικές απέτυχαν να συγκρατήσουν την κρίση. Αντιθέτως, ενίσχυσαν τη συσσώρευση κερδών στους ιδιοκτήτες και οδήγησαν σε νέα αύξηση των τιμών.
Σύμφωνα με τη Νέα Αριστερά, η στεγαστική κρίση είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών: απουσία δημόσιας πολιτικής για κοινωνική κατοικία, μετατροπή της στέγης σε επενδυτικό προϊόν, ανεξέλεγκτη εξάπλωση των βραχυχρόνιων μισθώσεων και έλλειψη προστασίας των ενοικιαστών. Προτείνει ως λύση ένα διπλό σχέδιο: άμεση ρύθμιση της αγοράς με πλαφόν στα ενοίκια, όρια αυξήσεων και ελάχιστη διάρκεια συμβολαίων, καθώς και ανάπτυξη δημόσιων και κοινωνικών μορφών κατοικίας, ώστε να εξασφαλιστεί προσιτή στέγη σε όσους δαπανούν άνω του 30% του εισοδήματός τους για ενοίκιο.
Η επιδοματική πολιτική χωρίς ουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο, καταλήγει, δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα, εδραιώνει την κρίση και διοχετεύει δημόσιους πόρους προς όφελος λίγων, τη στιγμή που η πλειοψηφία συνεχίζει να στενάζει υπό το βάρος της ακρίβειας και της στέγης που μετατρέπεται σταθερά από δικαίωμα σε πολυτέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου